Onze laatste dagen op Java

Lieve mensen,

Het einde van onze prachtige rondreis nadert helaas, maar voordat we naar huis gaan rusten we nu even lekker uit op Bali. Was ook wel nodig, zeker na de laatste 2 dagen op Java, met name de korte nacht op de Bromo en gisteren vroeg op om het vliegtuig naar Bali te halen. Maar het was het allemaal waard. Lisanne heeft inmiddels een flinke verkoudheid opgelopen van de airco en uiteraard ook de vermoeidheid en loopt nu snotterend rond. Ook Michelle had wat keelpijn, maar daar blijft het bij. Wij (Trudy en Errol) hebben gelukkig nergens last van en vannacht heerlijk geslapen en konden we zelf ons tijdstip van opstaan bepalen. Maar vanochtend on 07.00 begon de aarde hier te rommelen en begon alles te schudden, er was een kleine aardbeving. We schrokken ons kapot en wisten in eerste instantie niet wat er gebeurde. We liepen maar meteen maar naar buiten en zagen overal verschrikte toeristen en personeel rondlopen. Het was maar heel kort, maar wel doodeng, zeker omdat we pal aan zee zitten en er natuurlijk altijd een tsunami kan komen. Een paar uur later volgde er nog een kleine naschok. Hopelijk blijft het bij dit incident. Vandaag en morgen gaan we lekker uitrusten en maandag hebben we een chauffeur geregeld. Yvonne, Kadek wist er al van en wachtte al op ons telefoontje. Hij vindt het leuk dat hij ons rond mag rijden.

Hieronder nog onze belevenissen van de laatste dagen op Java. We zitten hier trouwens met een aantal bekende Indo Nederlanders op het resort: Wieteke van Dort met haar man, Yvonne Keuls en Willem Nijholt met een aantal fotografen en crew. Ze zijn hier opnamen aan het maken of zo iets. Vanavond gaan de meiden vragen of ze met hun op de foto mogen, voor oma, die zo gek is op Wieteke. Errol vind het maar niets, maar ze kunnen het altijd vragen.

16 september Bromo en Surabaja

Vandaag rijden van Sarangan naar Bromo. Onderweg hebben we in Madiun een suikerfabriek bezocht. De machines hiervan zijn in Nederland gemaakt. Veel fabrieken hebben hier trouwens fabrieken van Nederlands staal. Het is hier overal bekend dat dit zo ontzettend sterk is en ook roept iedereen hier over de Nederlandse architecten die betrokken zijn bij de bouw van bruggen e.d. Leuk om te zien hoe het suikerriet verwerkt tot rietsuiker, alleen was het een vieze, stoffige en snikhete bedoening. De meiden haakten halverwege af want die werden niet goed van de stank en de hitte. We zagen hoe vanuit de vrachtwagens vol suikerriet de lading in enorme bakken werden gegooid dmv kranen, waarna we het hele proces konden zien tot aan de balen rietsuiker aan het eind. Ondanks de stank en hitte was het wel interessant.

Daarna weer een hele lange autorit naar Bromo, over een hele drukke weg met veel files, waardoor we pas tegen 19.00 aankwamen in de stromende regen en kou, want we zaten inmiddels op bijna 3000 m hoogte. Even snel gegeten in het gezellige restaurant met leuke live muziek en daarna naar bed onder de warme dekens want we moesten om 04.00 vertrekken om de zonsopgang te zien op de Bromo. Dit moet je gezien hebben als je door Indonesië trekt. Een vrij toeristische bedoening, maar toch heel indrukwekkend. Om 04.00 stond onze gids al klaar met de jeep en bracht ons in het pikkedonker in 3 kwartier naar Gunung Penanjakan. We hadden er al op gerekend dat het koud zou zijn, maar de meiden hebben toch ook nog maar even een dikke jas gehuurd. Het was echt freezing koud. Maar allemaal wel de moeite waard. Gelukkig waren de wolken van de vorige avond weggetrokken en zagen we de zon in een rode gloed opkomen. Werkelijk indrukwekkend. Helaas moest je je af en toe wel door een horde toeristen wurmen om mooie foto's te maken, maar met wat geduld lukte het wel.

Daarna met de jeep naar beneden en zagen we wat een enorme hoogte we beklommen hadden oer hele smalle weggetjes langs ravijnen. De gids stopte vaak onderweg om ons te laten genieten van de uitzichten. Daarna konden we te paard verder over een zandvlakte (ja, zelfs Errol klom op een paard) om aan het eind nog 280 treden omhoog te klimmen om op de kraterrand van de Bromo te staan en in de stomende en borrelende krater te kijken. Inmiddels werd het almaar warmer en moesten de laagjes kleren alweer uit. Trudy en Michelle hadden de smaak te pakken en gingen te paard weer terug. Errol en Lisanne hadden het al wel gezien op de beestjes en gingen terug lopen. Uiteraard moest Michelle nog even proberen of ze nog kon galopperen, en dat ging haar goed af. In galop ging ze terug, terwijl Trudy er in draf achteraan ging. We hebben nu nog spierpijn van de rit, maar was heel leuk om te doen. Daarna snel even opgefrist, ontbeten en weer verder naar Surabaja voor onze laatste dag op Java. Irianto wilde ons nog langs Malang rijden, maar we wilden op tijd in Surabaja zijn om de geboorteplek van Errol te gaan bezoeken en we waren bang dat het anders te laat zou worden. Een goede beslissing want er stond een enorme file richting Malang.

Dus waren we lekker op tijd in Surabaja aangekomen en heeft de chauffeur ondertussen een straatventer opgepikt die goed de weg wist in Surabaja en zijn we op weg gaan naar de Gubeng Boulevard. Na een paar keer vragen bleek dat deze veranderd was in Jl. Sumatera en vonden we uiteindelijk de plek. Er was inmiddels een dansschool gevestigd op de plek, maar volgens de eigenaar was de achterkant nog in originele staat en hebben we uiteraard een paar foto's gemaakt. Leuk dat we het gevonden hadden.

Daarna door naar het hotel voor onze laatste nacht op Java. Dit keer heel lux. We zaten in het voormalige Oranje Hotel dat nu Majapahit hotel heet. Een oud koloniaal hotel uit 1910 dat schitterend opgeknapt en onderhouden is. Enorme kamers met mooi uitzicht op binnentuinen. Een heerlijke afsluiting van onze reis door Java.